MensenLeven Peter Duijsens: ‘Ik ben een soort streber’

Bezoek aan de rechtbank met KBO afdeling Poeldijk
7 maart 2016
Special Fosfaatrecht
22 november 2016

MensenLeven Peter Duijsens: ‘Ik ben een soort streber’

peter-artikel

Peter Duijsens: “Ik ben stoïcijns, maar het doet me wel wat.”       Foto: gm

Als fractievoorzitter van Westland Verstandig laat Peter Duijsens vaak van zich horen. Niet alleen in berichtgeving naar de pers, ook in de raadzaal weet hij de microfoon te vinden. Zijn felle opmerkingen en beschouwingen worden hem niet altijd in dank afgenomen. Wie is de man achter deze politicus?
door Geraldine Mars
Peter Duijsens (62) uit ’s-Gravenzande groeide op in het Limburgse Eijsden, waar zijn ouders een boerderij hadden. Toen Peter dertien jaar oud was, overleed zijn vader. Zijn moeder besloot de boerderij voort te zetten. “Mijn zussen en ik hielpen mijn moeder zo veel mogelijk. Vroeg uit bed, de koeien melken en naar school. En na schooltijd weer helpen. Het was een druk leven, maar dat ervaar je op dat moment niet zo. Mijn moeder hield me wel een soort angstbeeld voor: ‘Als je niet je best op school doet, is dit je toekomst.’ Met andere woorden: dit moet je als jongen zijnde niet willen.”
Na het gymnasium ging Peter rechten studeren in Nijmegen. Van maandag tot en met vrijdag woonde hij daar, in het weekend hielp hij op de boerderij. “Vroeger ging je ook naar huis om kersen te plukken, dat was heel Limburgs. Dat heb ik volgehouden totdat een oom en een vriend uit een boom vielen. Mijn oom raakte invalide en die vriend overleed. Toen ben ik daarmee gestopt, want dat risico was me te groot.”
Na de militaire dienst ging Peter werken bij een advocatenkantoor in Den Haag. “Een collega wilde dat ik hem opvolgde. Ik werd opgenomen in de maatschap en moest daarvoor in het Westland gaan wonen. Die collega zat in de politiek en ik werd door de fractie van het CDA in ’s Gravenzande gevraagd in de politiek te komen. Dit ben ik in 1990 gaan doen en met uitzondering van één periode heb ik tot 2004 bij het CDA gezeten.”
Standpunt
Ondertussen was Peter met twintig collega’s een eigen maatschap begonnen en gaan werken in Den Haag, waar zijn kantoor nog steeds gehuisvest is. Zijn clientèle zit door heel Nederland. In de Westlandse politiek is hij nu fractievoorzitter van Westland Verstandig. “Deze fractie kwam voort uit de actie tegen het nieuwe gemeentehuis. Er waren veel acties; waar ik niet direct bij betrokken was. De actievoerders werden door Van der Tak als vreselijke kwelgeesten gezien. Eenmaal in de raad zittend dacht ik ‘Wat gebeurt hier allemaal?’ Ik vond en vind niet alles even transparant. Ik geef ieder standpunt het voordeel van de twijfel totdat ik zie dat het niet klopt. Van de tien onderwerpen zijn we het eens met zeven, vaak wel na aanpassing. Van de drie die overblijven zijn we het met twee niet eens maar gaan we met de meerderheid mee. Blijft er één over: daar ontstaan dan problemen over en we accepteren niet dat we overruled worden door een meerderheid. We beargumenteren waarom.”
Stoïcijns
Peter Duijsens kan op zijn zachtst gezegd uitermate vervelend overkomen. Zijn opmerkingen evenals zijn persberichten zijn nogal eens denigrerend. Waarom doet hij dat? “We zijn volksvertegenwoordigers en we moeten het bestuur controleren. Als zaken niet goed zijn of persoenen het niet goed doen, dan zeggen we dat. Ik ben van nature heel kalm en denk goed na. Maar worden dingen achtergehouden of aantoonbaar incorrect weergegeven, dan gaan mijn haren overeind staan en word ik fel. Ik ben heel stoïcijns, maar het doet me wel wat. Soms denk ik: is dat gezien de reacties het allemaal wel waard? Maar ja, ik ben toch een soort streber.” Hoe reageren zijn partner en de twee zonen op zijn manier van politiek bedrijven? “Thuis wordt nooit over politiek gepraat.” Op de vraag of de drukte in zijn werk en de gedrevenheid in de politiek niet ten koste gaat van zijn privéleven, antwoordt hij op zachte toon: “Ja, het gaat wel ten koste van thuis. En dat vind ik jammer. Als ik in de spiegel kijk denk ik weleens: wat ben je allemaal aan het doen? Maar dat is inherent aan de politiek. Ik doe het niet voor mezelf. Als ik niks doe, krijg ik een schuldgevoel. Dat heb ik van huis uit meegekregen.”
Verschenen in Het Hele Westland, 12 oktober 2016